Alexander Rommens

In de ochtendkring ging het veel over onze kalender. De gregoriaanse kalender. Hoeveel dagen heeft een jaar? En wat is een schrikkeljaar? Toen de ochtendkring afgelopen was, kwam Dagman (een leerling) naar mij toe. “Emma, hoeveel uren besta ik eigenlijk?” We zijn toen samen in het lunchlokaal gaan zitten. We hebben onszelf toen afgevraagd hoeveel uren een dag heeft en uitgerekend hoeveel uren een jaar heeft. “Maar hoe zit het dan met een schrikkeljaar?” vroeg Dagman. “Want dan zijn er meer dagen”. Zo gezegd zijn wij op zoek gegaan naar welke jaren schrikkeljaren waren en hoeveel dagen we erbij op moeten tellen. Het resulteerde in een enorm lange rekensom waarbij we eerst alle uren per jaar hebben uitgerekend en daarna alles bij elkaar hebben opgeteld. De plussommen vlogen over de toonbank. Voor de keersommen hadden we toch wat hulp nodig van de rekenmachine. Zo zijn we er samen op uit gekomen dat Dagman (op die dag dan) meer dan 100.000 uren bestond. Trots liet hij het resultaat later aan zijn vader zien. Hoe levensuren berekenen een rekenlesje werd…

Een paar weken geleden nam ik drie tafel schildersezels mee. Waarop nog houten plankjes gevestigd zaten waar je jouw eigen papier op kan plakken. Om hier vervolgens kunstwerken op te gaan schilderen. Bij het naar binnen lopen van de school, klampte de kinderen zich direct vast aan de houten ezels. Wat is dat Floor? Wat ga jij doen?

Dit is een tafel schildersezel antwoordde ik. Direct heb ik deze in de atelier ruimte op de tafels gezet. Ik ben witte vellen gaan plakken op de houten platen. Heb verf in bakjes gedaan en ben zelf gaan schilderen. Omdat ik daar echt zin in had. De kinderen kwamen binnen druppelen. Mag ik ook schilderen? Natuurlijk. Zo stonden er ineens allerlei kunstenaars naast me. Hun eigen werkplekje gecreëerd gaf ze veel zelfvertrouwen en zin om lekker te schilderen. Een schildersezel voelt zo echt. Wat een flow. De meditatieve muziek die ik had aangezet wierp zijn vruchten af. Veel rust en focus. Zo mooi te zien, ik was geraakt. De kinderen duidelijk ook. Het ene kunstwerk na het andere popte op en kreeg zo zijn of haar eigen verhaal. Wat me het meest bijblijft van deze uurtjes dat ik er ben is dat alles ontstaat vanuit puur zijn, eigen keuzes en de echte intrinsieke motivatie om te gaan doen en leren. Steeds weer opnieuw heb ik niet echt een idee wat ik ga doen, en altijd gebeurt er heel veel. Wat een heerlijkheid!