De zandbak

“Hoe gaat het met de school?” wordt me geregeld gevraagd.

“Heel goed!” zeg ik dan, geheel naar waarheid.

“Hoeveel kinderen zijn er dan al?”

“Nog niet genoeg” is mijn antwoord.

“O, maar je zei dat het geel goed ging?!”

“Ja, dat gaat het ook! We zijn alleen nog niet waar we willen zijn.”

De school is een soort zandbak waar leerlingen en volwassenen kunnen oefenen in het leven van het echte leven. Op dit moment spelen er nog niet heel veel kinderen in deze spreekwoordelijke zandbak. Maar we kunnen ook niet te veel nieuwe kinderen tegelijk laten beginnen. Want om samen in die zandbak te kunnen spelen, moeten kinderen de spelregels leren kennen, en ze leren te gebruiken. Dat levert in het begin veel leermomenten op: conflicten die rond gemaakt moeten worden, verveling, verkenning van de school. Zeker bij een kleine school-populatie is de invloed van een nieuw kind groot. Pas als de groep gewend is aan de nieuwe situatie, kan er weer een kind bij. Zo groeien we misschien niet snel, maar wel heel stabiel.

Het nemen van gelijkwaardige besluiten, de kringen-organisatie, de bemiddelingskring, beeldvormende gesprekken, zomaar een greep uit de vele processen die werkzaam zijn in een democratische school. Ze doen het allemaal, en de resultaten laten zien dat ze ook echt werken.
Er is veel nieuwe aanloop op school. Er zitten verschillende jongens en meisjes in de aanname-procedure, en er melden zich wekelijks nieuwe geïnteresseerde kinderen. Het team is compleet, de lokalen zijn gevuld. Er is veel leven en activiteit overdag, de school is lekker in beweging. Kortom: het gaat goed!